Hersenspinsels

Een sterke assertieve houding wordt vaak niet gewaardeerd. 😫
Pardon, bij vrouwen dan.
Bij een man wel: “dat is een echte leider.” 💪

En wat doen we dan?
Dan gaan we dimmen en ons voorzichtig opstellen.
We gaan ons anders gedragen dan we zijn.
We zetten een lief masker op.

Waarom doen we dat eigenlijk?

Denken we dat dat beter is voor onze carrière?
Willen we door de godganse wereld aardig worden gevonden?

Soms gaan we de mannen imiteren.
Dan onderdrukken we onze vrouwelijke kwaliteiten en eigenschappen.

Waarom doen we dat eigenlijk?

Nemen we onszelf niet serieus?
Vinden we de mannen “beter” dan onszelf?

Soms gaan we slijmen met mannen.

Waarom doen we dat eigenlijk?

Deden we dat ook al als kind?
Krijgen we dan wat we willen? 🍿

Soms lopen we met messen rond om andere vrouwen een kopje kleiner te maken.
De kantoorpolitiek is een slangennest, hoor ik dan. 🔪 🔪

Waarom doen we dat eigenlijk?

Zijn we bang dat ze beter zijn dan wij en proberen we ze af te slachten uit jaloezie en onzekerheid?

Soms maken we ons klein en gaan we twijfelen aan onszelf.
Dan vragen we ons steeds maar af of we wel goed genoeg zijn. 🦐

Waarom doen we dat eigenlijk?
Waarom geven we onze macht zo gemakkelijk uit handen?

Soms gaan we ons gedragen als slachtoffer en vinden onszelf zielig, voelen ons verongelijkt en onbegrepen.
Dan leggen we het bijltje er bij neer. 😪

Waarom doen we dat eigenlijk?

Luister, ik heb jouw antwoorden niet.
Die heb je alleen zelf.

Heb je wel eens mild en objectief als een vriendelijke buitenstaander gekeken naar jezelf en je eigen “strategieën”?

Heb je je wel eens afgevraagd of dat allemaal echt “moet”?
En waarom je dat doet?

Word je er gelukkig van je anders te gedragen dan je bent?
Word je er gelukkig van de hele tijd toneel te spelen?
Word je er gelukkig van met een masker op rond te lopen en je anders voor te doen dan je bent?

Nou, ik niet.
Jij wel?

EN HET HOEFT NIET.

Welke strategieën zou je toepassen als je echt vertrouwen in jezelf had?
Als je echte eigenwaarde en zelfliefde had?
En het je dus niet zou uitmaken, buiten je inner circle, of ze je aardig vonden?

Is het niet hoog tijd eens goed naar jezelf te kijken, met de hulp van een goede coach, hoe je uit deze vicieuze cirkel kunt stappen?
Als ik het kon, kun jij het ook!

——–

Een keer of 20 ben ik waarnemer geweest namens de EU bij verkiezingen. 
Altijd in landen waar de bevolking -zacht gezegd- wel een democratisch steuntje kon gebruiken.

Omdat ik een opvallende badge om mijn nek hing, wisten de mensen me te vinden.
Je vond mij niet in al die conferentiezalen waar de regering allerlei meetings had georganiseerd.
Om ons van de straat te houden…

Die straat ging ik juist op.
Een week lang.
De week voor de verkiezingen.
Dan kun je nog een en ander rechtzetten.

Elke halve dag ging ik naar een andere stad of dorp.
Altijd met het openbaar vervoer. 🚌

Vaak alleen.
Soms met collega Jan Willem Bertens van D´66 die er net zo over dacht en als oud ambassadeur van onder andere Latijns en Midden Amerika op veel plekken de weg kende.

Op die manier schudden we de zittende regeringspartij of andere belanghebbenden van ons af en konden ze ons niet in de gaten houden.
Die lieden zaten in auto’s met chauffeur.
Met hoofdpijn over die lastige Larive. 😰

Dan ging ik op zoveel mogelijk plekken rondlopen en mensen kwamen dan op me af om hun zorgen te uiten.
Over akelige chantage.
Over een verkiezingsbureau dat gesloten zou blijven.
Over druk die ze ondervonden om op een bepaalde partij te stemmen.
Over de georganiseerde bussen waar ze in mee moesten om hun steun voor die partij uit te spreken.
Dan kregen ze geld, eten, vlaggetjes en een t-shirt.
Over zogenaamd ongeldige papieren om te mogen stemmen.

Dan ging ik er op af. 💪
Soms schakelde ik de media in en gaf een persconferentie waar de honden geen brood van lustten.
En CNN wel…

De regeringsfunctionarissen en politici deden het soms in hun broek en het verkiezingsbureau kon opeens wel open op de dag van de verkiezingen.
Of de mensen hoefden opeens niet meer mee in de bus.

Waarom vertel ik dat allemaal?
Omdat wij verkiezingen maar heel gewoon vinden en soms denken “pech ,ik heb echt geen tijd.”
Omdat het goed is even te beseffen dat kunnen stemmen niet zomaar iets is.
Maar een recht om dankbaar voor te zijn. 🙏

Omdat ik moest denken aan al die mensen op de wereld die bereid zijn 3 dagen -soms op blote voeten- te lopen om van dat recht gebruik te maken.
Of er zelfs voor te vechten en hun leven op het spel te zetten.

——–

Hoe vaak heb jij een inschattingsfout gemaakt?
Ik was er reuze goed in om tijdens een vergadering een spontaan idee op tafel te gooien.
Veel te vroeg.
Als niemand er nog klaar voor was.

De meute was dan even stil, keek me verbaasd aan en ging verder met oreren alsof ik niets gezegd had.
Weet je nog hoe ongezien en ongehoord je je dan voelde?

En dan…precies… dan na een uur of zo kwam iemand met een briljant idee.
Rustig en zeker legde hij /zij het uit, bouwde het op met door anderen genoemde punten, prees ondersteunende argumenten en kreeg van alle kanten bijval.

Mijn gesputter dat het mijn originele idee was dat ik aan het begin van de meeting had ingebracht, werd niet eens gehoord.

Even verkeerd ingeschat..

——–

Toen ik moest gaan werken omdat mijn man met de Noorderzon en een jongere vrouw vertrok- ik was al 26…- was ik DOODSBANG.

Gelukkig -zo voelde ik het toen niet, maar wel achteraf- had ik geen keus.
Er moest brood op de plank voor mij en mijn baby.
Ik zocht en kreeg alleen miezerige baantjes.
Daar ben ik overheen gekomen.Wat houdt jou tegen om die baan te krijgen die je wilt?
Zijn het misschien de mensen om je heen met hun stereotype cultuur, manipulatie enzoverder enzovoort die jou klein houden?

Hoe zou je daarmee omgaan als je meer zelfvertrouwen, zelfliefde, weerbaarheid en veerkracht had?
Hoe zou je daarmee omgaan als je de verbinding met jezelf terughad?

Zonder die stevige basis kun je je dit jaar weer suf werken
Dan boek je geen resultaat en blijf je – in het beste geval- hangen in die “best aardige baan”
Of in die “best aardige relatie.”

Hoe voelt dat?

——–

De sleutel om IN balans te blijven is je bewust zijn wanneer je UIT balans bent.

Grote leiders vinden de juiste balans tussen realiteit en hoop.

Het is belangrijk dat je mensen geloven dat er betere dagen komen, dat hun leider grip heeft op de situatie en openhartig is over de ontwikkeling ervan.

Grote leiders begrijpen dat balans niet iets is dat ze vinden, maar eerder iets dat ze creëren met hun kernwaarden.
Dan moet je ze wel kennen!

De eerste stap naar het creëren van balans in je leven is dus het identificeren van je kernwaarden.

Hier zijn vier vragen om je op weg te helpen:

– Wat is belangrijk voor jou?
– Hoe wil je herinnerd worden?
– Wanneer voel je je het meest levend en energiek?
– Hoe heb je in het verleden uitdagende keuzes gemaakt?

——–

Ik weet nu dat ik slecht luisterde.
Dacht al snel dat ik wist wat de ander ging zeggen en liet haar/hem niet uitpraten.

Ik werd ongeduldig, waarom moest het zo omslachtig, konden ze niet to the point komen?

Nu weet ik dat dat niet alleen onaardig is maar ook niet efficient.
Als ik beter had geluisterd, -ook naar wat Niet werd gezegd en op de lichaamstaal had gelet- ,had ik heel wat problemen met mijn team kunnen voorkomen.

Hoe ga jij om met je ongeduld?

——–

Je bent door niets gebonden behalve door je overtuigingen.

Kijk er dit weekend eens naar en laat je niet langer kisten en gevangen houden door wat iemand ooit (vaak) tegen je heeft gezegd en dat je voor waar hebt aangenomen.

Stap uit die gevangenis!
De sleutel zit aan de binnenkant.

——–

Een gelukkige partner is de fijnste partner.
Een gelukkige moeder is de beste moeder.
Een gelukkige vriendin is de beste vriendin.

Dus jezelf, je behoeften en verlangens kennen en erin investeren is NIET egoistisch, maar altruistisch…

We leven in een land van vrije keuzes.
En als het goed is, maak je je keuzes BEWUST en overzie je de consequenties.

Maak asjeblieft die keuzes van uit je eigen binnenste.
En niet omdat het in jouw milieu zo hoort, omdat het van je verwacht wordt, je voelt dat je aan andermans eisen moet voldoen en je onder sociale druk wordt gezet.
Of wordt meegesleept door de waan van de dag.

Weet je eigenlijk niet zo goed wat je gelukkig maakt?
Investeer dan in jezelf.

Buiten winnen, is binnen beginnen.

Zoals de Dalai Lama tegen me zei:EEN GELUKKIGE VROUW IS DE BESTE PARTNER, MOEDER EN METGEZEL.

——–

Mijn cliënte Astrid richtte zich voor 100% op de behoeften van haar teamleden en probeerde continu in al die behoeften te voorzien.
In het begin werd ze op handen gedragen.

Maar ze raakte uitgeput, voelde zich opbranden en langzamerhand werd ze een speelbal van haar omgeving.
Ze voelde zich eenzaam en onbegrepen.

Zo kon het niet langer.
Ze vroeg mij om hulp en stapte in mijn jaartraject.

We gingen graven.
Waarom deed zij dit?
Hoe kwam dat?
Wilde zij dit echt?

We begonnen “thuis.”
Ze ontdekte hetzelfde patroon.
Ook daar cijferde ze zichzelf weg.
Waar kwam dit (please)gedrag vandaan en was ze daar gelukkig mee?

Ze heeft HET EVENWICHT, DE BALANS gevonden tussen wat het thuisfront en haar teamleden van haar nodig hebben en hoe zij daaraan kan meewerken vanuit haar eigen kracht, kwaliteiten en visie.

Ze heeft haar onbewuste saboterende overtuigingen over zichzelf opgespoord , haar BREINBLUBBER ontdekt en er afscheid van genomen.

Ze neemt haar eigen behoeften serieus.

Nu willen mensen haar echt volgen en kan ze zijn wie ze werkelijk is.
Nu is ze een echte leider.

——–

Ben jij een verborgen talent?
Voel en weet jij dat je een potentiële leider bent maar komt het niet uit de verf?
Voel jij je ondergesneeuwd?

Misschien heb je je er bij neergelegd: “Zo ben ik nu eenmaal.
Ik ben tevreden zoals het is. Ik hoef niet zo nodig hogerop.”
Is dat echt zo?

Misschien zit je in een businessunit die ver van het hoofdkantoor afstaat.
Of je bent stilletjes, dringt jezelf niet op de voorgrond en voelt je overschaduwd door luidere en meer zichtbare persoonlijkheden.

Ik vind dat doodzonde.
Want je presteert uitzonderlijk goed in je functie, je werkt effectief samen, je hebt een uitgebreid netwerk en veel informele invloed onder je collega´s.

Je WEET dat die leider in je zit.
En als je echt eerlijk bent tegen jezelf, WIL je het ook zijn.
Alleen komt het niet naar buiten.
En dat frustreert je en maakt je boos.

Je wilt gezien worden, gelukkig zijn, impact maken in een baan waarin jij verschil maakt, je talenten optimaal gebruiken.
Maar hoe?

Je merkt dat de meeste mensen geneigd zijn diegenen te erkennen, belonen en promoten die uiterlijk en in gedrag op hen lijken.

Geef de moed niet op.
Heb je er wel eens aan gedacht een coach te nemen?

Ik geef je visie, structuur, focus, ondersteuning, feedback, zekerheid en zelfvertrouwen.
Je kunt met me sparren.
Je laat je observeren door mijn ogen en oren.

We ruimen samen je beperkende gedachten op.
Ik noem dat breinblubber.

Zodat je betere keuzes maakt.
Zodat die innerlijke zekerheid, kracht en weerbaarheid weer wakker wordt die je al een tijdje kwijt bent.

Zodat je je laat zien als die potentiële leider.
Zodat je je licht niet meer onder de korenmaat laat schijnen.
Terwijl je authentiek blijft.

Wie durft te geloven in mijn onconventionele proces gaat doel treffen!

——–

Buiten winnen is binnen beginnen.
Als wij gaan samenwerken vind jij de voor jou bestemde plek in je leven.
Privé en in je werk.
Net als de 1141 vrouwen die je zijn voorgegaan.

Maar wist je dat je ook een week lang naar mijn Spaanse landgoed komt?
Na 3 kwartier rijden met onze chauffeur vanaf Alicante airport kom je in een andere wereld.
Een wereld van zon, zee, bergen en palmbomen.
Een wereld van kracht en licht waar je vriendschappen voor het leven bouwt met 7 andere deelnemers aan mijn jaartraject.

Zin in een eenpersoonskamer met badkamer, yoga aan zee, excursies naar mijn eigen stuk wilde land in de bergen of naar een mooi typisch Spaans stadje?

Zin in zwembad, sauna, Turks stoombad en Ayurvedische massages?

Zin in extra 1 op 1 coaching onder de palmbomen?
Zin in groep coaching, yogales, meditatie, bewuste ademhaling en leren ontspannen?

Het kan allemaal, maar het hoeft niet.
Je kunt ook kiezen te luieren bij het zwembad of in een hangmat in de enorme mediterrane tuin in de schaduw liggen.

Zin in tweemaal per dag een zalige drie gangen maaltijd van onze privé kok op het buitenterras met uitzicht over de bergen?
Kom dan in mijn jaartraject Fire and Force!

——–

Ken jij de bekende en gevreesde groep”SCHOOLPLEIN TERREUR”?
Deze groep is actief en heeft vestigingen in heel Nederland.
Op elk schoolplein is ze vertegenwoordigd.

Word je/werd je boos of geïntimideerd?
Wakkert dat je schuldgevoel aan?
Laat je je daardoor een rotgevoel aanpraten?

JE KUNT HET OOK ANDERS ZIEN.

Hebben de moeders die jou terechtwijzen met hun (goedbedoelde?) opmerkingen, zelf wel het gevoel een vrije keuze te hebben gemaakt.
Of hebben ze spijt van hun keuze.

Zeker is dat het ergens schuurt.
Anders ga je niet blaffen.

Mijn hondje Chula blaft alleen bij onraad.
Ze blaft alleen als ze bang of onzeker is.

Jij met je vastbesloten tred en voltijdbaan bent geen prettige spiegel om in te kijken.
Voor de moeders van de schoolplein terreur groep dan.
Die je “op je plek” willen zetten.

Je kunt het ook anders zien.
Dat is jouw keuze.

Je kunt ook mild naar ze kijken, met inlevingsvermogen.
Niet gaan uitleggen en verdedigen.
Niet binnenhalen wat ze zeggen.
Het bij hen laten.

Dat geeft lucht en bespaart je een schuldcomplex.
WANT JE GEEFT JE MACHT NIET MEER WEG.
En dan hoef je niet terug te blaffen.

——–

Ik was dolgelukkig toen Richard Gere gehoor gaf aan mijn verzoek om samen in het Europees Parlement in Brussel een persconferentie te houden.

Wat heeft die man een charisma!
In alle opzichten.
In de bomvolle zaal met journalisten vroeg hij mij het woord te geven aan een jonge journaliste ver achterin de zaal, richtte zijn vlijmscherpe blik en communiceerde 1 op 1, alsof er niemand anders in de zaal was.

Dit deed hij ook tijdens de lunch vol met hotemetoten die opeens geïnteresseerd waren in Tibet en er nog nooit iets voor hadden gedaan.
Hij negeerde ze.

Maar de toegewijde medewerker pikte hij er feilloos uit en ging 1 op 1 in een diepgaand gesprek.
Wat een leider!

Mijn secretaresse die letterlijk een moord zou doen om hem even te spreken, nam hij apart.
Ze heeft die foto nog steeds boven haar bed hangen.

Na alle formaliteiten hadden we een prive strategische sessie.
Aan het eind van het gesprek keek Richard me ernstig aan en zei:” Jessica, net als jij heb ik een heel druk leven. Maar neem asjeblieft ook tijd voor nog belangrijker zaken dan werk.”
Ik knikte en hij vervolgde:” Ik test mezelf geregeld op drie criteria: Heb ik plezier in mijn leven? Heb ik anderen plezier gebracht? En weet ik nog hoe gras ruikt?

We namen afscheid als vrienden.
Hij zei nadrukkelijk dat ik hem vaker mocht vragen naar Brussel te komen om de Tibetaanse zaak onder de aandacht te brengen.
En dat heb ik nog 2x gedaan.

In mijn boek: “1000 plaatsen 1 thuis” lees je meer.

——–

Waarom voel ik mij eenzaam en onbegrepen?
Deze vraag krijg ik vaak van vrouwen die aan mijn coaching en jaartraject beginnen.

Na een maand weten ze het antwoord.
Na een maand of twee, drie voelen ze zich niet meer eenzaam en onbegrepen.

Mijn cliente Emmie zei:”Onlangs had ik een situatie waarin ik me denk ik wel eenzaam voelde, maar meer nog onbegrepen en niet in mijn kracht gezet.
Leidinggeven doe ik vanuit gevoel, ik sta aan en voel wat er in de groep gebeurt.
Ik voel en sta daarna vragen (individueel aan het team of in de groep) om te toetsen bij mensen wat volgens hen de situatie was/is en hoe we samen verder willen.
Toch wel vaak merk ik dat open over je gevoel zijn, wordt afgedaan als je moet je dingen niet aantrekken, niet zo emotioneel zijn of erger nog: ik heb van dat soort dingen geen last hoor!

Ik ben gestopt met uitleggen dat ik er geen last van heb, maar dat ik iets gevoeld heb in de groep dat een vervolg verdient.
Ik ben gestopt met uitleggen dat ik de dingen mij niet persoonlijk aantrek.
En wat als dat wel zo zou zijn, wat dan nog, ik sta graag als mens open voor anderen en doe graag iets met wat anderen zeggen.
Maakt dat mij dan een slechte leider?

Waarom voel ik mij dan eenzaam, onbegrepen?
Omdat het voelt alsof ik bij elk stapje vooruit, namelijk leidinggeven vanuit gevoel en mensen vanuit gevoel in hun kracht zetten, weer een stapje achteruit is, namelijk proactief tegen de stroming in zwemmen.”

Herken je dit en hoe ga jij hier mee om?

——–

“VAN EUROZETEL NAAR YOGAMAT” schreef de pers uitvoerig over mij.
Niemand snapte dat ik dat deed, mijn mooie baan opgeven.
Ze dachten dat ik een mid life crisis had of vluchtte uit liefdesverdriet.

Ik had een verkiesbare plek in de 2e kamer.
De partij had mij te verstaan gegeven dat ze minstens wilde dat ik staatssecretaris werd.
Op het laatste nippertje trok ik me daarvoor terug.

Ik kon nog 5 jaar lid van het Europees parlement blijven, burgemeester worden, hoog Europees ambtenaar, zelfs diplomaat voor de EU.

Ik deed niets van dat al.
Ik verbrandde alle carrière schepen achter me en vertrok naar Spanje .
Om het geheim van het leven te ontdekken.

Spijt?
Geen seconde.

Ik schreef er een boek over”1000 plaatsen 1 thuis.”

Na een grondige omscholing(5 jaar) ondersteun ik al 15 jaar als coach en mentor vrouwen met ambitie.

Vrouwen die door willen breken in hun carrière.
Vrouwen die in hun volle kracht willen komen en hun innerlijk zelfvertrouwen en zelfwaardering willen (terug)vinden.
Zodat ze door dat glazen plafond kunnen breken.
Het plafond buiten zich en in hun hoofd.

1123 vrouwen heb ik begeleid.
Met succes en voldoening.
Met passie en bezieling.

Doe je ook mee?
Dan zie ik je ook op mijn plek in Spanje!
Als onderdeel van het traject dat ik je aanbied.

——–

Als ik een man zou zijn, zou ik dan denken: ”Solliciteer jij maar naar die promotie of mooie baan, jij kunt het vast beter dan ik, je bent slimmer en hebt meer ervaring.”

Nee hoor, ik zou vechten voor mijn hachje en zelf die hoge post binnen hengelen.
En weet je, ik doe dat als vrouw lekker ook.

Als ik een man zou zijn, zou ik me dan laten tegenhouden door gemene opmerkingen en gekonkel?

Nee, hoor. Ik weet zelf wel wat ik waard ben.
Dat gedrag zegt meer over de ander dan over mij.
Ik ben bezig met mijn doel en laat me door dat geneuzel niet afleiden.
En weet je, ik doe dat als vrouw lekker ook niet.

Als ik een man zou zijn ,zou ik dan mijn licht onder de korenmaat laten schijnen?
Nee, natuurlijk niet.
En weet je, ik doe dat als vrouw lekker ook niet!

En jij?

——–

Ik had een klein team van medewerkers, 3 a 4, soms 5.
Met zijn allen zaten we in een klein kantoor.
Niet de luxueuze uitstraling die men van Europarlementariërs verwacht.
Natuurlijk was ik er vaak niet, stemmingen die dagen duurden, op reis, vergaderingen.

Maar als ik er was, was het fijn.
We lachten veel, we werkten hard, vaak tot laat in de avond als er een urgentie was.
Eendrachtig voor hetzelfde doel: Europese samenwerking vanuit de liberale visie.
Tussen de middag stuurde ik ze allemaal uit eten.
Brussel, he.
Dan had ik het kantoor even voor mezelf.
Ik netwerkte genoeg op andere momenten.

En hun netwerken was voor mij van onschatbare waarde.
Dat deed je aan tafel en niet met een broodje kaas op je kamer.

Een “team” bestaat niet alleen uit mensen die tegelijkertijd op dezelfde plek werken.

Een echt team is een groep van zeer verschillende individuen die graag samenwerken en die samen vastbesloten zijn om samen hun gemeenschappelijke doelen te bereiken.

Deel uitmaken van een team en steun voelen van je teamgenoten is een van de beste gevoelens die je op het werk kunt hebben. Toch?

Wanneer leiders erkennen dat hun team hun meest waardevolle hulpbron is, zullen er geweldige dingen gebeuren.
Er zit kracht en energie in een groep mensen die samenwerken aan een gemeenschappelijk doel.

Dit is waar echte ondersteuning om draait.
Ondersteunde teams zijn succesvolle teams.

Leiders zijn slechts zo succesvol als hun teams.
Met de juiste teamdynamiek, beslissingen en recht doen aan de diverse persoonlijkheden, weten de leiders dat iedereen wint!

Wil je zo’n leider zijn?
Die gelukkig is en gelukkig maakt?

——–

Leiderschap is een krachtige combinatie van strategie en karakter.
Maar als ik moet kiezen tussen de twee, kies ik voor karakter.
Een goed karakter schept vertrouwen.
Zonder vertrouwen zal niemand je volgen.
Zonder volgers valt er niets te leiden…

Wat vind jij belangrijker: strategie of karakter?

——–

Overweeg jij op zoek te gaan naar een andere baan omdat je vindt dat je te weinig verdient?

Kleine kans.
Je hebt jouw bedrijf toch uitgekozen omdat je geloofde daar tot je recht te komen, betekenisvol werk te doen, te kunnen groeien en fijne collega´s te hebben. Zoiets.

En nu wil je weg…
Maar niet om het geld.

Je bent teleurgesteld.
Je wordt niet erkend en gewaardeerd.
Je loopt tegen stereotypen en manipulatie aan.

Er worden rotopmerkingen gemaakt waar je nachten van wakker ligt.
Je voelt je alle kanten opgetrokken.
Je voelt afgunst en misgunnen, vooral van andere vrouwen.

Je wringt je in allerlei bochten en het is onmogelijk jezelf te zijn.
Je bent boos, gefrustreerd en voelt je slachtoffer.

STOP!
Denk even na.

Ligt het alleen aan het bedrijf of kun je er zelf ook wat aan doen?

Hoe komt het dat je alles persoonlijk neemt?
Hoe komt het dat je je klein houdt en je grenzen niet aangeeft?
Hoe komt het dat je afhankelijk bent van de mening van anderen?
Hoe komt het dat je niet jezelf durft te zijn en twijfelt of je wel goed genoeg bent?

Als dat zo blijft, is de kans dan niet groot dat je in je volgende baan weer tegen precies dezelfde problemen aanloopt?

Hoe zou je je voelen als je je vrij en blij voelt, uitgaat van je eigen kracht, weet dat je goed genoeg bent en best een fout mag maken en doorgroeit naar je toppotentieel?

BUITEN WINNEN IS BINNEN BEGINNEN

——–

Met zo’n beschuldigend huilstemmetje zei ze: “De hele dag heb ik zitten wachten op je telefoontje.
En gisteren ook.
Ik hoopte zo dat je me zou bellen.”

En daar ging ik weer.
Ik voelde me schuldig, ging UITLEGGEN hoe druk ik het had gehad en dat ik juist van plan was haar te gaan bellen.

Ze was min of meer tevreden nadat ik alles uitvoerig had uitgelegd. Nou ja, uitleggen….verdedigen en excuseren zul je bedoelen…Tenslotte perste ze me de belofte af dat ik over 2 dagen weer zou bellen.
Doodmoe en geïrriteerd hing ik na een half uur op.

herken je dat?

Zo kan het ook:
“Zij: De hele dag heb ik zitten wachten op je telefoontje.
En gisteren ook.
Ik hoopte zo dat je me zou bellen”
Jij: DAT KAN.

Dan is het vast verbouwereerd stil aan de andere kant.
Even.

Zij: “Vrijdag hadden we zo’n mooi gesprek, ik dacht dat je me wel op de hoogte zou houden.
Ik zat maar te wachten”
Jij: JA, DAT KAN.

Weer is het stil. Nu wat langer.
Jij wacht en zegt niets.

Zij: “ Nou, ik ben blij dat ik je nu aan de lijn heb”
Jij: “DAT KLOPT.”

En dan praten jullie gezellig tot jij of zij een einde aan het gesprek maakt.
Trek eens de stoute schoenen aan en probeer het!

DAT KAN of DAT KLOPT.
Zonder “uitleggen”…

Of vind je dat gemeen en harteloos?

——–

Denk je dat mensen onthouden wat je doet en zegt?
Nee, hoor.
Ze onthouden het gevoel dat je ze gaf.

——–

Heb jij wel eens nagedacht over de prijs die je betaalt -materieel en immaterieel- als je je onrustig, gefrustreerd en ontevreden voelt en toch de beslissing om “aan jezelf te werken” voor je uit blijft schuiven?

——–

Ik lust wel pap van alle aandacht die ik van mannen krijg.
Als ik op een middag in een restaurantje van het Europees Parlement in Straatsburg een snelle lunch gebruik met Ien van den Heuvel, een zeker twintig jaar oudere collega van de PvdA, zegt ze knipogend: ”Macht werkt erotiserend.”

Na deze uitspraak begint ze uitgebreid te flirten met een jonge Griekse god die aan ons tafeltje een praatje komt maken.
Hij flirt enthousiast terug.

Ik vraag me af of ze gelijk heeft en hij dit niet zou doen als zij geen belangrijke functie had.
Het ligt meer voor de hand dat zulke mannen aandacht geven aan de vele mooie en jonge tolken, Europese ambtenaren, secretaresses en persoonlijk assistentes die om ons heen zitten.

Vrouwelijke Europarlementariërs zijn bijna allemaal stokoud.
Zeker vijftig.
Meestal goed geconserveerd.
Maar desalniettemin oud.
En ze hebben allemaal sjans.
Nu weet ik waarom.

Een dag later zit ik in de taxi met een oudere in haar land beroemde Italiaanse collega, Vera Scarcialupi.
Een prachtige vrouw.

Ze zegt: ”Jouw tijd komt nog.
Ik kan kiezen wie ik wil.
Ik ben vrij en hoef niet meer praktisch te zijn.
Geld verdien ik zelf genoeg en kinderen zijn een gepassioneerd station.“

Het lijkt of ze me bemoedigend aankijkt.

Is dat in Nederland ook zo, vraag ik me af…

Fragment uit mijn boek “1000 plaatsen 1 thuis.”

——–

Ik was in het begin een slechte leider.
Ik nam mensen aan die ik aardig vond.
Goede papieren en minstens 3 talen hadden ze allemaal.

Ik was niet duidelijk over mijn verwachtingen.
Dat vond ik lastig onder woorden te brengen, “we zouden gaandeweg wel zien.” Ik denk dat ik gewoon lui was.

Tot ik doorkreeg dat duidelijkheid cruciaal is.
Zo gedetailleerd mogelijk.
Ik vond het eerlijk gezegd, best vervelend., het kostte kostbare tijd.

Maar het was het waard: medewerkers gelukkig en een goed draaiend kantoor.

——–

Met een goede of slechte leider staat of valt je nieuwe baan.

Je kunt heel wat ellende voorkomen door tijdens de interviews gerichte vragen te stellen.

Vraag bijvoorbeeld of en hoe de leider haar/zijn verwachtingen over de prestaties van het team heeft vastgelegd en of er ruimte is tijdens de (maandelijkse) 1op1 gesprekken het over meer te hebben dan status updates.

Vraag hoe hij/zij jouw rol ziet, wat je verantwoordelijkheden en taken zijn.
Als je vage nietszeggende antwoorden krijgt ,zoals “oh, dat zien we wel”, is dat een rode vlag.

Over algemene onderwerpen praten tijdens een interview zoals over de bedrijfscultuur is nu wel geaccepteerd, maar als ik jou was ik zou dieper graven en specifieke vragen stellen waar de ander niet onderuit kan.

Vergeet niet dat werkgevers op dit moment zitten te springen om goede werknemers, jij bent niet de vragende partij.

Daarnaast zou ik toekomstige collega´s vragen hoe zij hun leider zien.
Heeft hij/zij hun groei gesteund en krijgen ze waardering, motivatie en credit voor hun werk.

Let goed op waarschuwingssignalen.

Volg niet alleen je hoofd, maar ook je intuïtie.
Succes!

——–

Waarom onderhandelen vrouwen zo zelden over hun salaris tijdens het job interview?

Zijn we bang dat ter plaatse het aanbod wordt ingetrokken? Zullen ze fronsend zeggen: “Nee, mevrouw, als u gaat onderhandelen, dan hoeft het voor ons niet meer.”

Besef je wel dat de potentiële werkgever de vragende partij is en niet jij?
De arbeidsmarkt is krap, ze hebben jou nodig.

Tenzij jij een krappe gedachtengang hebt…

Het moment om te onderhandelen is TIJDENS het job interview.
Daarna is het te laat.

Mijn advies is dan ook: accepteer de baan niet zonder een tegenbod te doen.
Als dat tegenbod niet wordt aangenomen, ga je vrolijk onderhandelen over een ander deel van het pakket.
Niet geschoten, altijd mis.
Toch?

Bedrijven waarderen goede onderhandelingsvaardigheden.
En wie weet juich je daarna om je moed.

——–

Ik loop niet in lange witte gewaden rond.
En zit niet dagenlang in lotus op een kussentje.

Ik lak mijn nagels rood.

Ik ben praktisch, best wel arrogant, bloed eerlijk en gedreven.
Daar moet je wel tegen kunnen.

Ik werk alleen met high end vrouwen die HUN TOP willen bereiken.
Vrouwen met focus en doorzettingsvermogen.

Ze willen exclusieve aandacht en begeleiding.
Ze willen een nieuw perspectief.
Ze willen een verschil maken.

Ze willen hun lef, vertrouwen en zelfliefde vinden en door het glazen plafond stoten- ook dat in hun hoofd.

Ze zijn open voor feedback en willen hun belemmeringen onder ogen zien en opruimen.
Ze willen alleen het allerbeste en zijn bereid daarvoor te betalen.
Ze willen VRIJ EN BLIJ zijn.

Mijn missie is die vrouwen te helpen het onderste uit de kan te halen.
Al mijn hele lange leven.

Hedy d’Ancona, Hanja May-Weggen en ik werden samen de “Nederlandse vrouwenmaffia” in het Europees Parlement genoemd.

En dat zal ik tot mijn laatste snik blijven doen: vrouwen steunen om hun droom te verwezenlijken.
Niets kan me daar van af brengen.

——–

Marijke, mijn cliënt had een nieuwe interimjob bij een ministerie.
Ze kwam uit het bedrijfsleven en moest erg wennen aan de overheidscultuur. 
Haar eerste werkdag stapte ze het ministerie binnen met in haar tas een zak stroopwafels. 
 
Ze begon met iedereen op haar afdeling op te zoeken. 
Zonder onderscheid des persoons. 
“Hallo, ik ben Marijke en nieuw hier, kom uit het bedrijfsleven en heb nog niet helder hoe het hier werkt. Ik kan alle hulp gebruiken om wegwijs te worden.” 
Ze stelde zich voor, maakte een praatje en bood een stroopwafel aan. 
 
Gek?
Absoluut niet.
De mensen voelden zich gezien en onthielden haar.
De nieuwe collega’s, het secretariaat, de veiligheidsmedewerkers, de ICT-mensen. 
Ze vroeg hoe ze heetten, wat ze deden, of ze hun werk leuk vonden en hoe lang ze er al zaten. 
 
Binnen een week- in plaats van de gebruikelijke maand(en)- had ze haar nieuwe e-mailadres, toegangspasje, haar nieuwe laptop en voelde ze zich welkom.
Ze had connectie gemaakt met de mensen rond haar nieuwe werkplek.

Berekening?
Nee, dan was ze door de mand gevallen. 
Mensen voelen of je wezenlijke interesse hebt of niet.
Sindsdien wordt ze nog geregeld ‘Marijke, de stroopwafel dame’ genoemd. 

Door zelf initiatief te nemen en connectie te maken met de mensen op haar werkplek was Marijke in staat om iets engs om te buigen in iets leuks. 

Hoe doe jij dat?

——–

Waarom wordt een assertieve vrouw met kennis dominant en onderwijzend genoemd terwijl een man als oke en uitleggend wordt betiteld?

——–

Grote leiders zijn geen betweters die voortdurend proberen iedereen te overtreffen.

In plaats daarvan geven ze hun ongelijk toe en willen ze oprecht van anderen leren.

Het gaat ze er niet om de slimste te zijn.

Het gaat ze er om een superteam te bouwen met de meest briljante mensen die ze kunnen vinden.
Het gaat ze er om hen te inspireren in het onmogelijke te geloven.

Wanneer je een team opbouwt, moet je hun kracht zien als een aanvulling op jouw zwakke plekken.
Als je dat doet en ze niet als een bedreiging voor je positie of autoriteit ziet, dan ben je een groot leider.
Dan is the sky the limit!

Als je dat wilt bereiken: een GROOT leider worden, investeer dan in jezelf.

——–

Ken/ben jij een leider die wil dat iedereen zoveel mogelijk op de werkvloer is?

“Als ik zie dat je aanwezig bent, dan werk je ook voor mij” ,moet Elon Musk hebben gedacht toen hij iedereen opriep weer naar kantoor te komen.
Dit hield de gemoederen flink bezig.
Ik voel daar conservatisme en zelfs wantrouwen in. Jij?

Gelukkig (vind ik tenminste) is hybride werken niet meer te stoppen, hoewel je dat nooit zeker weet.

Hoe zie jij de rol van de leider hier?
Deze zal een andere manier van leiderschap moeten ontwikkelen.

Hoe houd je verbinding met het team als dat niet op kantoor is??

Ik geef twee voorzetjes:
1. De leider spreekt duidelijke DOELEN af met het team, zodat hij/zij kan sturen op output.
2. De leider laat het team merken dat zij/hij er op VERTROUWT dat het team het werk doet zoals afgesproken.

——–

Hoe komt het dat jij je laat tegenhouden door verdekte discriminatie, stereotypen en vooroordelen?
Of doe je dat niet?

Het komt het dat je gemene opmerkingen persoonlijk neemt?
Of doe je dat niet?

Je weet zelf immers wat je waard bent?
Of niet?

Dat gedrag en dat gekonkel zegt meer over de ander dan over jezelf.
Hoe komt het dat je je door dat geneuzel laat afleiden?
Hoe komt het dat je je macht afgeeft aan die ander?

Ik begrijp het allemaal best, ik deed het ook.
Maar het hoeft niet, dat verzeker ik je!

——–

Doe jij ook aan “SCHULDSCHUIVEN”?
Dit prachtige woord is bij mijn weten voor het eerst gebruikt door Renske de Greef in de NRC.

Ik was daar een meester in, in schuldschuiven.
Het kwam nooit door mij, welnee.
Mijn baas, mijn partner, mijn vriendinnen, mijn collega´s deden het fout.
En ik werd heel pissig als ze de bal naar mij terugspeelden.

En jij?

——–

“Het boek ´Prachtige wereld, waar ben je` van de Ierse schijfster Sally Rooney schetst het leven van twee vrouwen van eind twintig met een geslaagd werkend ­leven.
Persoonlijk gaat het minder goed met hen.

Alice, een wereldberoemd schrijfster, trekt na een zenuwinzinking naar de kust, waar ze een leegstaande pastorie huurt.
Eileen, die bij een tijdschrift werkt, smacht in een flatje in Dublin naar haar jeugdvriend, een notoire vrouwenverslinder.

Alice en Eileen voldoen aan het ideaal dat Simone de Beauvoir meer dan zeventig jaar geleden in ´De tweede sekse´ optekende: het zijn economisch en sociaal zelfstandige vrouwen die onafhankelijk van een man hun leven kunnen inrichten.

Zij zijn daarin niet uniek, veel vrouwen in de rijke wereld staan op eigen benen en komen hogerop in hun werk, hoewel Nederland daarin flink achterloopt.

Vrouwen van nu hebben het vaak goed voor elkaar, maar onder Rooney’s pen spat dat beeld uiteen: haar heldinnen voelen zich alleen, ze missen intimiteit en slagen er niet in iemand aan zich te binden.

Wat maakt dat zoveel vrouwen en mannen zich herkennen in het verhaal van Alice en Eileen?

Ook De Beauvoir, die levenslang een open relatie met Jean-Paul Sartre had, kon zich, net als Alice en Eileen, eenzaam in de liefde voelen.
In haar werk maakte ze daar geen gewag van, maar wel in haar dagboeken, die lang gesloten bleven.

Was De Beauvoir in haar tijd al open geweest over haar gevoelens, dan hadden haar critici haar tot een mislukte vrouw kunnen reduceren, schrijft ­biografe Kate Kirkpatrick.
Ook als denker zou ze niet serieus zijn genomen.

Wat dat betreft is er niet zo veel veranderd: vrouwen met macht worden nog altijd als agressief gezien en onderuitgehaald om de hiërarchie tussen de geslachten te herstellen.

Zo bezien geeft ‘Prachtige wereld’ uiting aan een worsteling die De Beauvoir al ervoer: succes in het werk kan zich tegen vrouwen keren.
Maar anders dan in De Beauvoirs tijd spreken vrouwen daar nu open over, zonder dat het meteen hun professionele positie hoeft te schaden.

Alice krijgt een relatie.
De bittere pil in wat een happy end lijkt, is dat Felix van Alice zegt te houden om wat ze ‘echt’ zou zijn.
Haar werkende zelf hoort daar niet bij.”

PS
Ik heb een rommelig relatieleven.
Heeft het feit dat ik bijna altijd een mooie loopbaan heb (gehad), daar mee te maken?
Stel ik (onbewust)te hoge eisen?
Waarom werd ik in een relatie weer dat kleine onzekere meisje, terwijl ik moeiteloos zalen met 2000 mensen toesprak?

——–

Jij bent een succesvolle vrouw maar wilt meer: volle impact, erkenning, invloed en voldoening in je werk.
Zonder overwerkt te raken of jouw authenticiteit te verliezen.

Je wilt naar JOUW top, materieel en immaterieel.

Je bent voornemens om een coach/mentor te nemen om je doelen te bereiken..

Het volgende kan ik jou bieden:

1. Zoek je iemand die jouw uitdagingen kent en vele jaren in jouw wereld heeft geleefd?
Ik heb 10 jaar als internationaal jurist in Brussel in de witte mannen cultuur gewerkt.
Daarbuiten ben ik 15 jaar Europarlementariër(VVD) geweest.
Deze praktische kennis in de slangenkuil van de politiek, gecombineerd met mijn ervaringen in het bedrijfsleven kan ik op jou overdragen.

2. Zoek je een coach die zich serieus heeft voorbereid op de baan van coach/mentor? Ik heb VIJF volle jaren geïnvesteerd in erkende opleidingen tot coach.

4. Zoek je een coach die zich als coach bewezen heeft?
Al 15 jaar lang heb ik meer dan 1000 vrouwen maar ook mannen op mijn Spaanse centrum in Spanje begeleid als coach, met prachtige resultaten, vastgelegd in testimonials.

5. Zoek je een coach die zo’n beetje alles heeft meegemaakt, zakelijk en privé, jou daardoor nog meer begrijpt en zelf ook uit diepe dalen is geklommen?
Twee jaar immobiel in bed, daarna rolstoel, werkende alleenstaande moeder met een baby, burn-out, problemen op het werk, depressie, echtscheiding, stress, verzin het maar.…Kortom, vechten en…bovenal overleven.

6. Zoek je een coach die niet alleen praktisch en vol passie is om jou in je carrière verder te helpen, maar die ook een spirituele invalshoek heeft en je helpt je saboterende en beperkende BREINBLUBBER op te ruimen, zodat je blij en vrij in je leven staat?

7. Zoek je een coach die HET GEHEIM VAN HET LEVEN heeft ontdekt, jou het goede voorbeeld geeft, zelf al 20 jaar sterk en gelukkig is en jou de tools geeft om dat zelf ook te worden?

Dus mocht je iemand zoeken die niet alleen coach is, maar ook jouw wereld kent en begrijpt…laten we dan vooral voor een vrijblijvend gesprek gaan om te zien wat ik voor je kan betekenen.

PS Mijn nadeel is wel: ik ben niet goedkoop( nou ja, alles is relatief), bazig, betweterig en wil alleen werken met mensen die echt het onderste uit de kan van hun leven willen halen en niet te beroerd zijn de confrontatie met zichzelf aan te gaan.

——–

Het slechtste gedrag dat de leider bereid is te tolereren bepaalt de cultuur binnen de organisatie.

Als het negatieve gedrag van een werknemer wordt getolereerd en door de vingers gezien, kan dat enorm negatieve gevolgen hebben voor de totale bedrijfscultuur.
De samenwerking binnen en tussen de teams wordt daardoor op de proef gesteld, het gedrag naar de klanten wordt negatief beïnvloed en nog veel meer.

Als je niet oppast wordt alles en iedereen door het gedrag van die ene werknemer besmet!
Een rotte appel in de mand kan nefaste gevolgen hebben.

Leiders zoeken vaak een “quick fix”, maar zo simpel ligt het niet.

Je kunt makkelijk de schuld geven aan het hiring process of een andere smoes verzinnen.

Maar hoe je het ook wendt of keert: de leider is verantwoordelijk voor de lage moraal die al is doorgesijpeld in jouw afdeling of bedrijf.

Hoe sneller hij/zij de negatieve situatie weet op te lossen hoe minder groot de kans is dat de goede werknemers het zinkende schip verlaten en de leider achterblijft met een verpeste werksfeer.

——–

Karin, mijn cliënte was een perfectionist.
Ze haatte het om fouten te maken, verstopte ze, gaf ze nooit toe en liep altijd op haar tenen.

Ze beklaagde zich dat haar team zo weinig meedacht en nooit met ideeën of initiatieven kwam.

In ons traject ontdekte ze dat fouten maken geen ramp is en onvermijdelijk.

Fouten maken is essentieel voor onze groei.

Karin ontdekte dat ze uit perfectionisme zichzelf een gevaarlijke druk oplegde en een onrealistisch ideaal nastreefde.
Ze was op weg naar een burn-out…

In de derde maand van ons jaartraject had ze haar moed verzameld en gaf eindelijk 1 keer een fout toe aan haar team.

Ze merkte dat de wereld niet verging en voelde zich opgelucht..

Steeds meer ging ze bewust anders kiezen:
Niet meer met de vinger wijzen maar persoonlijke verantwoordelijkheid nemen
Haar eigen fouten niet langer ontkennen en verbergen, ook en juist niet voor zichzelf.

Ze ontdekte dat ze daarmee haar medewerkers de ruimte gaf om ook hun eigen fouten op tafel te leggen.
Zodat ze konden worden opgelost.
Ze gaf immers zelf het goed voorbeeld.

Leiders hebben de verantwoordelijkheid een omgeving te creëren waarin mensen zich veilig voelen.

Als je mensen constant bang zijn om fouten te maken, nemen ze geen risico’s en denken alleen aan hun eigen hachje.

Als ze het gevoel hebben wel fouten te mogen maken helpen ze je het bedrijf te beschermen in plaat van zichzelf.

Als je je veilig genoeg voelt om je hand op te steken en te zeggen:” Ik heb een fout gemaakt” of “Ik heb hulp nodig” heb je als leider een veilige omgeving gecreëerd.

Het bedrijf bloeit, je mensen bloeien en jij bloeit.

——–

Toen het me voor de wind ging, kreeg ik het in mijn bol en werd ik behoorlijk arrogant.
Tot ik zelf iets knap vervelends meemaakte.
Gelukkig maar.

Toen besefte ik:
Het doet er geen bal toe hoe veel opleiding je hebt, geld, status, mooie baan of hoe cool je wordt gevonden.

Je laat uiteindelijk zien wie je bent door de manier waarop je anderen behandelt.

Probeer het ook eens uit:
Behandel deze week 2 (vervelende) mensen zoals jij zelf graag behandeld wilt worden.
Wedden dat het super voelt?
Misschien wordt het zelfs wel een gewoonte…

——–

Leef met de mensen mee
Leef met ze

Leer van ze
Houd van ze

Begin met wat ze weten
Bouw voort op wat ze hebben

Maar bij de beste leiders
Wanneer het werk erop zit
De taak volbracht

Zeggen alle mensen:
“Wij hebben dit zelf gedaan”

Lao Tse

——–

Hoe meer de overheid investeert in een ‘all hazard approach’, en alle mogelijke risico’s in beeld probeert te brengen, hoe meer de burger zijn eisen op tafel legt, zich fundamenteel ontevreden en wantrouwig betoont, of zelfs afhaakt, schrijft Beatrice de Graaf in Trouw.

Kun je dit idee doortrekken naar “vrouwen op de werkvloer”?
Verwachten wij te veel steun, quota, voorkeursduwtjes en begrip?
En als dat naar onze smaak te weinig is, zijn we dan “fundamenteel ontevreden en wantrouwig of haken we af”?

Vinden we dat we als vrouwen recht hebben op een speciale behandeling en is het “hun schuld” als het ons niet lukt door te breken naar die fijne baan met impact, invloed en voldoening?

Niet lang geleden stond je er alleen voor.
Je “dealde” zelf maar met de stereotype witte mannencultuur, met kleineren en tegenwerking.
Luctor et emergo- ik worstel en kom boven.
Of je zonk.

VAREN EN VERTROUWEN WE TE WEINIG OP EIGEN KRACHT?
Wachten we niet teveel tot de wereld verandert en vertikken we het naar onszelf te kijken, onszelf van onze beperkende gedachten te ontdoen en onze eigen kracht te leren kennen?

Is al die aandacht voor de vrouw -andere minderheden laat ik er, met excuses, even buiten- doorgeslagen of juist een goede ontwikkeling?

——–

70% van de stellen zijn van goede wil en willen werk en zorg eerlijk verdelen.
Halleluja.
Maar wat een schrik toen uit recent onderzoek bleek dat dat in de praktijk maar 17% van de stellen lukt!

Hebben we dan wel goed onderhandeld aan de keukentafel?

Voor je daaraan begint, moet je je goed voorbereiden.
Vind uit wat jij ECHT wilt en wat je gelukkig maakt.
Let op dat je je daarbij niet laat beïnvloeden door je omgeving.

Neem de tijd de consequenties van je keuze, ook de financiële, goed door te denken en op papier te zetten.

Begin daarmee als je nog “helder” bent en niet pas als die schattige baby al in de wieg ligt.

Wist je dat gemiddeld het inkomen van vrouwen met 45% daalt na de geboorte van het 1e kind?
Bij mannen blijft dit bij 9 op de 10 gelijk.
Babyboete?

En wat is dan de volgende stap als je besluit ook voor je werk en carrière te gaan, voor impact, werkvoldoening en financiële onafhankelijkheid?

Dan is het zaak goed te onderhandelen.
Neem daar samen de tijd voor, dat kan veel problemen voorkomen.
Ik heb er heel wat zweterige uurtjes opzitten, maar het was meer dan de moeite waard.
Voor ons beiden.

Wees duidelijk, helder en CONCREET.
Wie gaat van welke regeling gebruikmaken na de geboorte?
Hoe gaan we de taken concreet verdelen?

Mooie goedwillende woorden zijn er genoeg.
Maak praktische afspraken zijn nodig.
Maak die als de hormonen nog niet door je lijf gieren.
Niet erg romantisch, maar wel nodig om latere problemen en frustraties te voorkomen.

Weet je, het is net als bij een nieuwe relatie.
In het begin zet je het patroon.
En dat is later moeilijk te doorbreken.

In het begin heb je zin zijn/haar peertje te schillen.
Maar voor je het weet is het een patroon geworden en word je verwijtend aangekeken als je dat peertje niet zorgzaam van zijn velletje ontdoet en in sierlijke partjes op het bord legt

Zo is het ook met een nieuwe baby.
In het begin is er niets leuker dan als vrouw alles voor je baby te doen en zeg je al gauw: ”Laat mij maar doen”, omdat je dat hulpeloze gedoe van je partner niet kunt aanzien.
Tja, alles moet geleerd worden.

Sinds 2 augustus 2022 kunnen beide ouders in het 1e jaar van hun baby 9 weken verlof opnemen, met 70% doorbetaling van het salaris.
Je kunt dit flexibel inzetten en bijvoorbeeld wekelijks een extra vrije dag nemen.
Dan krijgt je partner ook de kans een band met de baby op te bouwen, zonder jouw kritische op-en aanmerkingen.

Kies, als je je het maar een beetje kunt veroorloven, niet meteen en automatisch voor de minst verdienende partner.

Kijk hoe je jullie gezinsleven samen wilt inrichten.
Je wilt toch op langere termijn gelijke verdeling van zorgtaken, gelijke kansen op de arbeidsmarkt, op financiële onafhankelijkheid en om carrière?!

Dat is de beste investering die je als (nieuwe) ouders kunt doen.

Of wil jij met de gebakken peren blijven zitten?
Ongeschild…

——–

“Buiten winnen, is binnen beginnen.”
Heb jij wel eens nagedacht over de prijs die je betaalt -materieel en immaterieel- als je je onrustig, gefrustreerd en ontevreden voelt en toch de beslissing om “aan jezelf te werken” voor je uit blijft schuiven.

Af en toe heb je het niet meer, voel je dat je op het randje staat, denk je: “nu moet ik er iets aan doen”, maar de ellende gaat weer over, je haalt opgelucht adem en gaat weer over tot de orde van de dag.

En dan komt het vol op je af: relatieproblemen, depressie, burn-out, eenzaamheid, opvoedproblemen, weer geen promotie, die baan waar je in gevangen zit, ontslag.

Ik zeg niet dat je dit alles had kunnen voorkomen, was het maar zo.
Ik zeg wel dat je bewust had kunnen zien wat er aankwam, er mee om had kunnen gaan, op tijd actie nemen om het te voorkomen of verzachten.

Als je in je kracht en innerlijk vertrouwen had gestaan.
Als je je niet als een struisvogel had gedragen en je kop niet in het zand had gestoken.

Misschien is het tijd je hoofd uit dat zand te halen en te gaan ontdekken wie je werkelijk bent.
Vol kracht, zelfliefde, zelfvertrouwen, eigenwaarde.

Door eindelijk in jezelf te investeren en jezelf serieus te nemen, kun je veel van die ellende en torenhoge kosten voorkomen.
Want ook economisch gezien vallen de kosten van een investering in jezelf in tijd, energie en geld in het niet tegen de kosten van die burn-out en andere ellende.

Weet je hoe het komt dat je ( tot nu toe) jezelf niet belangrijk genoeg vond om een power coach of mentor in te schakelen en jezelf allerlei verhalen vertelde waarom dat geen goed idee was?

Hoe beter het met jou gaat, hoe beter het met je dierbaren gaat.
Als je “schroomt” om tijd, geld en energie aan jezelf te besteden, doe het dan voor hen!

Als mijn moeder gelukkig was geweest, had ik vast en zeker niet zo´n rotjeugd gehad…

——–

Een echte leider vertrouwt haar/zijn mensen en geeft ze verantwoordelijkheid en een steuntje in de rug.
Een echte leider inspireert en motiveert.
Zo helpt zij/hij het bedrijf, de werknemers en zichzelf om te groeien.

——–

Niemand ziet hetzelfde.
Niemand hoort hetzelfde.

Jij denkt een duidelijke boodschap te hebben afgegeven.
Vergeet het maar.

Iedereen heeft zijn eigen filters en interpretaties.
Iedereen hoort en ziet wat hij/zij op dat moment wil horen of zien.

“Ik heb het je toch gezegd” is dus een zinloze opmerking.
Hoe kun je weten of de ander jouw opmerking gehoord heeft zoals jij bedoelde?

Begin dit weekend eens op je gezin of vrienden te “oefenen.”
Vertel ze op een rustig moment iets wat jij belangrijk vindt om te bespreken.
En vraag daarna, als in een spelletje, wat je nou gezegd hebt.

——–

Voor mij was de comfort zone mijn eigen gevangenis.
Een gevangenis waarin mijn potentieel opgesloten zat binnen vier muren.
Tot ik ontdekte dat de sleutel van mijn eigen gevangenis aan de binnenkant zit.

Als je dat eenmaal door hebt, zijn er twee mogelijkheden.
Of je draait de sleutel om en stapt naar buiten en groeit.
Of je stagneert binnen die vier muren.
Kies maar!

Begin klein.
Draag je horloge aan je andere pols.
Ontbijt met kaviaar of met je lievelingstoetje.
Maak een ander ommetje met de hond en zet een rode pet op.
Koop kleren in kleuren die je nog nooit hebt gedragen.
Nodig die stik vervelende collega uit voor een kop koffie met appeltaart.

Ga buiten die veilige, vertrouwde ruimte en doe iets waar je bang voor bent.
Of waarmee je je ongemakkelijk voelt.
Jij weet wel wat…

Ik geef je op een briefje dat je je daarna goed voelt over jezelf.
En daarna weer een stapje zet.

Als je blijft doen wat je altijd doet, krijg je wat je altijd krijgt.
Niets besluiten is ook een besluit.

——–

Maak even pas op de plaats.
Krul je op op de bank of maak een wandeling.

Bekijk jezelf en je leven van een afstandje.
Welke kant wil je op?

Wat wil je nou echt met je kostbare leven doen?

Wat zijn jouw eigen behoeften en verlangens?
En komen die wel aan bod?

——–

De godganse dag was ik bezig uit te leggen waarom ik iets zei of iets deed.
En waarom dat nou het juiste was om te zeggen of te doen.
Ik had er een dagtaak aan.

Ik hield niet op voor de ander uitgeput het moede hoofd in de schoot legde en zuchtend zei:” Ja, Jessica, je hebt gelijk.”

En als ze het in hun hoofd haalden dat niet te zeggen, ging ik “gewoon” door met uitleggen.

Tot ze boos, stilletjes, gefrustreerd, wanhopig, van me wegslopen of wegrenden.
De eerstvolgende keer dat ik ze zag, begon ik weer opnieuw.

Maar…-gek he?- mensen begonnen me te mijden.

Tot een medewerker eindelijk haar moed verzamelde en eerlijk tegen me zei: “Gek worden we van dat uitleggen van jou.
Weet je, je wilt gewoon gelijk hebben. En dat noem jij uitleggen. Je bent super irritant.”

Eerst begreep ik er niets van en werd boos: “Ik leg toch alleen maar uit, dat is toch juist goed, communiceren.”
Ik ging uitleggen waarom ik uitlegde…

Pas geleidelijk aan begon het tot me door te dringen dat ik het gewoon niet kon hebben als iemand er een andere mening op na hield dan ik.
Ze dachten verkeerd en moesten net zo denken als ik.
Mijn manier van denken en problemen oplossen waren immers de juiste.
Vond ik.

Ik wilde gewoon mijn gelijk krijgen met al dat uitleggen.

Doodvermoeiend.
En niet alleen voor mij…

PS Die medewerker heeft het heel ver geschopt, is nog steeds een goede vriendin en ik ben haar eeuwig dankbaar.

En jij?
Herken je jezelf als “uitlegger” ?

Mijn cliënte Marlene was al vaker bij een sollicitatie afgewezen.
Ze was 54 en ze dacht steeds vaker dat het door haar leeftijd kwam.
Ze werd er knap moedeloos van.
En onzeker.
Terwijl ze kon bogen op een prachtige staat van dienst.

Laten we eerlijk zijn: leeftijdsdiscriminatie is een feit.
Niet officieel maar wel in de praktijk.
Ondanks recente wetgeving.

De “Wet gelijke behandeling op grond van de leeftijd bij de arbeid” geldt vanaf januari 2020.
Als het geen Europese verplichting was geweest, was hij er niet eens gekomen.
Weer een voorbeeld van Nederland als “Het Staphorst van Europa.”
Daarom kijken “ze” wel mooi uit om openlijk te zeggen dat je “te oud” bent.
Maar herken je dit: “Hmmm, wij laten het u horen. Het gaat wel om een jong, dynamisch team.”
Of zoiets…

Benadruk je wel zelfbewust je voordelen?
Vertel je over je (levens)ervaring en kennis?

Wijs je er op dat je eventuele kinderen groot zijn en dat 50+ , zoals uit allerlei onderzoek blijkt, veel minder ziekteverzuim kent, niet in het hoogseizoen op vakantie hoeft of niet vastzit aan vaste tijden?

Vertel je dat je jongere werknemers kunt coachen?
Daar heeft de werkgever zelf vaak niet aan gedacht.
Vergeet dat niet, dat is echt een groot voordeel!
Zo bouw je in de mind van je potentiële werkgever nadelen om tot voordelen.

Vertel je dat je graag nieuwe dingen leert?
Benadruk je voldoende je competenties voor de baan?

O ja, en zorg dat je LinkedIn profiel tot in de puntjes op orde is.
En zet er een goede professionele foto bij.

Praat nooit verontschuldigend over je leeftijd!

Ga oefenen voor de spiegel en/of met een vriendin.
Zet eerst al je argumenten goed op een rijtje en leer ze uit je hoofd.

En als je geen zelfvertrouwen en eigenliefde hebt, je jezelf klein houdt, je lijdt aan zelfonderschatting , je je een slachtoffer voelt of niet jezelf durft te zijn?
Sorry.
Dan kun je voor de spiegel gaan oefenen tot je een ons weegt.
Of je nu 34 bent, 44 of 54.
Dan boek je geen resultaat.

Neem dan als de wiedeweerga een Power coach (mij dus…) en vind je kracht en eigenwaarde!

Je bent 50+.
So what?

Laat je niet van de wijs brengen, blijf focussen op de functies waarin je kennis en ervaring hebt.
En word vooral niet zuur als het even tegenzit.
Hou vol!
Veel succes!

——–

In de Rode Hoed zei iemand tegen Yvonne Keuls bij een boeklancering:” Moet jij zo nodig op jouw leeftijd nog een bestseller schrijven? Ben je niet te oud om het succes van je eigen boek na te jagen?”

Pardon?!

Tijdens een interview op Radio 1 zei de interviewer -op zich een aardige man- tegen mij:” Waarom gaat u niet lekker borrelen op uw Spaanse terras in plaats van zo hard te werken?”
Ik voelde dat als leeftijdsdiscriminatie en zei dat ook.
Hij leek verbaasd.
Misschien was het mijn eigen projectie.
Hoop ik.

Er schijnt een Afrikaanse stam te zijn, waar elk jaar “de oudjes” van 50+ in een boom moeten klimmen en dan gaat het hele dorp feestelijk aan de boom schudden.
Degenen die er niet uitvallen, mogen nog een jaar mee.
Wat er met de rest gebeurt vertelt het verhaal niet…

Rond 1977 werden vrouwen bij de Belgische vliegmaatschappij Sabena ontslagen als ze 32 jaar oud waren.
Ja, dat is natuurlijk ook heel oud.
De zaak kwam uiteindelijk bij de Europese rechter terecht.
De rechter gaf de vrouwen gelijk, in die zin dat mannen dan ook met 32 moesten worden ontslagen.
En daar had Sabena dan weer geen zin in, dus probleem opgelost.
Op papier tenminste.

——–

Je titel of opleiding maakt je nog geen leider.
Leiderschap heeft niets te maken met je sociale status, je macht, je bankrekening of in wat voor huis je woont.

Je bent een leider als je mensen kunt inspireren en motiveren om de beste versie van zichzelf te worden.
Dat kan op je werk zijn, maar ook thuis in je gezin of met vrienden.
Goed voorbeeld doet goed volgen.

Je mooie woorden blijven praatjes als je je geen leider VOELT en er niet naar handelt.

Als jouw woorden en acties anderen inspireren om meer te dromen van grote doelen, meer te leren, meer te doen en meer te worden, dan ben je een leider!

Ben jij zo’n leider?
Wat houdt je tegen?

——–

Als je een leider bent of wilt worden, is het je eerste taak goed voor je team te zorgen.

Als je mensen behandelt als objecten en je menselijkheid opzij schuift, ben je geen leider, maar een dictator.

Laat je niet als een marionet behandelen en neem je leven weer in eigen hand.

——–

Boekbespreking over mijn boek “1000 plaatsen 1 thuis” door Thomas Lepeltak, journalist van het Stan Huijgens journaal.

“Ik ken Jessica Larive al een aantal jaren.
Veel verhalen over deze onafhankelijke, flamboyante juriste deden de ronde in Europa en daar buiten.
Wie met het hoofd boven het maaiveld uitsteekt…

Na een liefdeloos huwelijk liet Jessica zich door niemand de wet meer voorschrijven en leefde ze haar eigen leven zoals zij wilde.
Waarbij ze haar aandacht moest verdelen tussen haar werkzaamheden voor het Europarlement en haar kind.

Het was in een zwoele, tropische nacht op de dansvloer van een hotel in het Indonesische Sulawesi, dat ik Jessica voor het eerst ontmoette. Ik was daar als journalist – onder mijn pseudoniem Stan Huygens – toegevoegd aan een delegatie uit het Europees Parlement.
Jessica was de mooiste vrouw in dat gezelschap.
Wat een charisma en wat een krachtige uitstraling.

Jaren later belde ze mij op, om te vertellen dat zij een boek aan het schrijven was.
Een ambitie die door velen gekoesterd wordt, maar zelden leidt tot een succes.
Jessica wist me aangenaam te verrassen: de vrouw die 15 jaar als Europarlementariër in Brussel en Straatsburg werkte, heeft een goed leesbaar en boeiend werk geschreven.
De rode draad in het boek is haar zoektocht naar zichzelf en haar geluk.

Haarfijn legt ze het belang van Europa uit.
Nederland heeft de EU altijd links laten liggen en er dan ook nooit ten volle van geprofiteerd.
Ambtenaren uit Den Haag werden met een pakje brood naar Brussel gestuurd, waar de beslissingen juist bij een goede lunch in een uitstekend restaurant gemaakt werden.
Jessica heeft dat weten te veranderen.

Toch is “1000 plaatsen, 1 thuis” geen saaie bloemlezing over Europa en politiek.
We krijgen een heel interessant kijkje achter de politieke schermen.

Ook haar liefdesleven wordt openhartig behandeld.
Regelmatig gieren de hormonen en proberen beroemdheden als Fidel Castro en Valéry Giscard d’Estaing afspraakjes met haar te maken in chambres separées.
Jessica vertelde me dat Castro waardig reageerde en zei: “U moet meer uit uw hart leven.”
Giscard d’Estaing zei beledigd: ”U bent een ijskonijn.”

Ondanks alle succes dat zij behaalt en het feit dat de VVD haar terug wil hebben in Den Haag (voor een staatssecretariaat of zelfs ministerschap), weet Jessica haar bestemming niet te vinden.

Ze reist heel de wereld over, maar voelt zich nergens thuis.

Uiteindelijk geeft ze geld en status op en besluit het roer volledig om te gooien.
Typisch Jessica om haar eigen koers te varen.

In haar goedlopende Spaanse “Atalantacenter” ontvangt ze nu mensen die geestelijk en lichamelijk de batterij komen opladen.
Deze vrouw met grote innerlijke kracht, ervaring en vele diploma’s is de aangewezen persoon om anderen te helpen in hun kracht te komen.
Amsterdam, Thomas Lepeltak”

PS Sinds 2020 is het NIET MEER MOGELIJK een week op mijn Spaanse centrum “los” te boeken. Dat is nu onderdeel van mijn jaartraject.

——–

Zou je het leuk vinden als ik je zei:”Over 10 jaar is je leven nog exact en precies hetzelfde als nu.”
Nee toch?

Waarom zijn we dan zo bang voor verandering?
Soms stoppen we al onze energie in het vasthouden van de bestaande situatie.
Misschien is die situatie wel stik vervelend en akelig.
Maar ze is wel vertrouwd…

Nu pas snap ik waarom ik, na een jeugd met een agressieve vader, belandde bij een agressieve echtgenoot.
“Lekker “vertrouwd.
Vervelend of naar is immers ook vertrouwd.
Je weet in elke geval waar je aan toe bent.
Verspilde jaren.

Doe jij dat ook in je werk?

Hoe komt het dat we niet beseffen en vertrouwen dat er iets veel beters op ons wacht?
Is het angst voor het onbekende?

Precies op het moment dat jij besluit dat je een ander, beter leven wilt, begint het universum mee te werken.

Het is nooit te laat om je leven te veranderen en te zijn wie je wilt zijn.

Dan vind je het doel waarvoor je op deze planeet bent.

Nee, ik ben geen zweefteef, ik heb het ondervonden.
Ik ben praktisch, met beide benen op de grond.

Ik heb ontdekt dat, als je verlangen groot genoeg is er geen belemmeringen zijn die je niet aankunt.

Echte verandering, of liever echte groei komt uit een diep niveau van zelfbewustzijn.
Iedereen heeft dat bewustzijn in zich.

Het is verstopt geraakt.
Het zit bedekt onder de BREINBLUBBER van al die angstige praatjes van je hoofd.

Wil je je authentieke kracht vinden?
Forever VRIJ zijn?
Doe dan mee aan mijn jaartraject!

——–

Je bent door niets gebonden behalve door je overtuigingen
Je vrijheid ligt niet buiten je, maar in je.
De sleutel van je gevangenis zit aan de binnenkant.
Of vind je dat ik maar wat klets?
PS Ik heb het alleen maar over jou, niet over een ander.

——–

We vertellen elkaar de godganse dag verhalen.
En als niemand luistert vertellen we ze aan onszelf.

Daar is helemaal niks mis mee.

TENZIJ JE ZE GELOOFT.

Hoe vaker je ze vertelt, hoe meer je ze gaat geloven.

En wat jij gelooft, gaat in je systeem zitten en is voor jou waar.

Je geeft ze macht over jou door erin te geloven.

Neem afscheid van de verhalen die je verhinderen
voluit te leven.

Neem afscheid van de verhalen die je saboteren en die je tijd, geld en energie kosten.
Dan gaan de gordijnen open en kan het licht binnenstromen!

——–

Soms loopt het niet zo lekker in de samenwerking, of je nu leider bent of niet.
Misschien heb je wat aan mijn “werkregels.”

1. Neem de tijd voor 1 op 1 gesprekken, plan die in. Spreek met elkaar af wat je van elkaar kunt verwachten.
Neem het voortouw en laat je zien.
De kans dat de ander zich dan ook laat zien is veel groter dan je denkt.
Zo kun je misverstanden., teleurstelling en frustratie beperken.

Doe in dat gesprek echt je best de ander te laten uitpraten.
Wacht een minuut (dat is heel lang) als je denkt dat de ander is uitgepraat.
Draai dan nog 20 rondjes met je tong in je mond… Vaak komt na die stilte pas het belangrijkste.

2.Blijf onpartijdig.
Luister naar iedereen en zoek raakvlakken.
Doe niet mee aan geroddel, hoe verleidelijk ook.

3 Zeg sorry als je een fout hebt gemaakt.
Excuses maken is veel beter dan je fout ontkennen.

4.Geef geregeld een eerlijk compliment.
Als je inhoudelijk ingaat op de prestatie, komt de pluim nog beter binnen.

5 Kies zorgvuldig je communicatiemiddel.
Voor iedere boodschap zoek je uit wat het beste werkt bij die ene collega: mailtje, app ,telefoontje, even langs lopen.

6 Geef niet op, juist niet bij collega´s met wie het lastig communicen is.
Blijf bruggen bouwen.
Focus op de overeenkomsten, niet op de verschillen. Misschien heb je wel een gemeenschappelijke hobby of allebei een kind met problemen.

Je werkt tenslotte aan hetzelfde doel.
Succes!

——–

Na 8 maanden in haar nieuwe baan begon mijn cliënte Esther zich onrustig te voelen.

Ze was vol vuur en passie begonnen.

Ze voelde dat de bedrijfscultuur langzaam begon te veranderen en van inspirerend afzakte naar een beetje giftig.
Het was heel subtiel.
Lag het aan haarzelf?
Verbeeldde ze het zich alleen maar?
Ze twijfelde.

Ze stelde het voorzichtig aan de orde bij de nieuwe baas.
Welnee, dat verbeeld je je maar. Niks aan de hand,” kreeg ze te horen.

Toch voelde Esther haar enthousiasme afnemen, ze verloor haar vuur en passie, hield haar hoofd onder de radar en begon rond te kijken naar een nieuwe baan.

Als gepassioneerde mensen rustig worden, is het uitkijken geblazen voor de organisatie.
Dit gebeurt niet in 1 klap.
Het is altijd een combinatie van grote en kleine dingen die langzaam het bedrijf binnensluipen.

Als de leider dit wegwuift en negeert, is het vaak einde verhaal.
Dan zijn die eerst zo enthousiaste mensen binnen de kortste keren vertrokken.
Net als Esther.

En de leider heeft het nakijken.

Als zij/hij niet echt luistert naar het team, hun mening niet vraagt, geen nieuwe uitdagingen aanbiedt en niet zorgt dat ze hun vibe houden, heeft de leider op deze krappe arbeidsmarkt het nakijken.

Zij/hij raakt groot talent kwijt en moet het doen met middelmatigheid.

Heb jij dit ook meegemaakt?

——–

Beijing en omgeving zijn nog steeds een gesloten boek voor me.
Dan, na 3 dagen van 12 uur per dag vergaderen op deze Wereld Vrouwen Conferentie, komt Erica naar me toe: “Ga je mee naar de Chinese Muur? Ik kan me even vrijmaken, jij ook, ja toch?”
Natuurlijk kan ik dat, niemand is onmisbaar.
Erica heeft een auto met chauffeur.

Na een tijdje vraagt ze hem in het Chinees om even te stoppen.
De man rijdt onverdroten door.
Naar een vrouw hoef je niet te luisteren?

Ze tikt hem voor de 3e keer op de schouder en zegt nadrukkelijk:”Stop nu!”
Eindelijk geeft hij gehoor aan haar vraag.
Langs de weg zijn kleine lage huisjes.

Ze roept een paar zinnen in het Chinees.
Een groepje mensen komt naar buiten.
De Chinezen beginnen te knikken en maken uitnodigende gebaren richting huisje

Ik kijk even achterom naar onze chauffeur.
Een regeringsvertegenwoordiger die hem ontsnapt en rechtstreeks contact met niet door het regiem uitgekozen mensen heeft, kan hem zijn kop kosten.
Ik heb geen medelijden met hem- hij is vast chef van de veiligheidsdienst – en ik denk niet dat hij van plan is met Erica op de vuist te gaan.

In een hoek van de kamer liggen opgerolde matrasjes en netjes gevouwen beddengoed.
In een andere hoek staat een kook pit met daarboven keurige rijen potten en pannen.
Meubilair als in een poppenhuis.
Het ruikt indringend naar kruiden.

We worden uitgenodigd te gaan zitten.
Op piepkleine krukjes.

De kamer heeft zich inmiddels gevuld met de halve bevolking van China
Ik zie uitgerekte nekken en kindjes op de schouders.
Buiten staat een lange rij mensen.

Dan begint Erica te lachen en steekt uitnodigend haar rechter blote arm omhoog.

Wat is hier aan de hand?
Gaat ze een zwemdemonstratie op het droge geven?
Een van de Chinese dames staat op en loopt naar haar toe.
Aait ze Erica ´s arm?

Dan pakt ze een stuk vel tussen duim en wijsvinger, begint verschrikkelijk te giechelen, heel hoog, en laat los.
Erica lacht mee en houdt opnieuw uitnodigend haar blote arm in de lucht.
Een tweede vrouw staat op en doet hetzelfde, alleen durft deze te knijpen in Erica´ s vel.
Dan volgen nummer drie en vier.

Als de vrouwen om ons heen aanstalten maken ook een knijpje in haar arm te geven, ze gaan zowaar in de rij staan, steekt Erica daar een stokje voor.

Ze zegt iets in het chinees.
Het moet een leuke grap zijn, want iedereen begint te giechelen, met de hand voor de mond, de mannen ook.

We gaan staan, de menigte wijkt uiteen en vriendelijk lachend en wuivend als de Koningin met haar hofdame wandelen we terug naar de auto.

Erica slaakt een voldane zucht. “He, daar had ik me nou de hele tijd op verheugd, lekker even met gewone mensen kletsen”.

Ik vraag wat er nou precies aan de hand was.
“O, een van de vrouwen vroeg of ze even mocht voelen aan mijn arm, ze had nog nooit  “ stevig blank vlees” gevoeld.
Nou en daarna vroeg ze of ze mocht knijpen, en ik zei waarom niet?”.
Precies, waarom niet.

uit mijn boek “1000 plaatsen 1 thuis.”

——–

Dit artikel is geschreven door mijn cliente Francine Meijerink
Doodeng en om dit te delen, maar ik doe het toch.
“Kwetsbaarheid maakt je mooi”, Brené Brown

De afgelopen jaren waren voor mij zowel zakelijk als privé pittig. Onder het motto “vallen, opstaan en weer door”, ging ik altijd door. Opgeven was geen optie, het staat (stond) voor mij als synoniem voor falen. Ook corona heeft mijn bedrijf geraakt.

Vorig jaar had ik de stap naar Francine 2.0 gezet, met zelfreflectie en een aantal gesprekken met lieve mensen om mij heen, waar ik ontzettend dankbaar voor ben. Ik stortte mijzelf volledig op zaken waar ik energie van kreeg. En ontdekte dat ik meer dingen leuk vind om te doen dan mijn eigen vak. Ik kreeg waardering. Dat was nieuw! Ik ging weer stralen en bloeide weer helemaal op…dacht ik.

Tot dat ik afgelopen voorjaar mijn fysieke klachten zo toenamen dat ik op een zaterdagavond – na een volleybal wedstrijd – bij de Huisartsenpost zat. Mijn lichaam gaf aan, nu is het genoeg. Je hebt lang genoeg “alle ballen in de lucht gehouden”. De huisarts zei uiteindelijk “Francine, je staat voor iedereen klaar, je helpt iedereen verder, je vergeet jezelf, je bent alleen al zover gekomen. Hulp vragen is niet erg”. Het door mijn huisarts voorgestelde traject van traumaverwerking binnen een GGZ traject zag ik echter niet zitten. Ik weet wel wat er allemaal in de loop van de (40) jaren is gebeurd. “Ik wil vooruit en niet achteruit”, zei ik tegen de arts. Al leefde ik – denk ik nu – al jaren in de verleden tijd. Als…dan. Ik wilde naar leven in het nu. Ik nam de regie over mijn eigen leven. Ik ging al dan niet gedwongen minder uren op mijn kantoor aan het werk.

Een aantal maanden hiervoor had ik via dit medium contact gehad met Jessica Larive. Ze wilde destijds graag een connectie. Ze coacht topvrouwen, vrouwen in corporate business . Ik dacht toen nog, dat is toch niet voor mij…”ik ben toch geen topvrouw en mijn bedrijf is geen corporate business”.

Echter ik had met Jessica Larive een click en zij met mij, het voelde aan beide kanten vertrouwt. Ik durf(de) met haar dit traject aan. Ze woont en werkt in Spanje, ver buiten mijn eigen netwerk, dat voelde – voor dit traject – ook goed. En ondanks dat mijn jaartraject afgelopen mei is begonnen, merk ik nu al verandering. Het traject is pittig. Ik kom mezelf in allerlei opzichten ontzettend tegen. Ik laat alle emoties die erbij horen maar gebeuren. Ik durf te vertrouwen dat het goed komt en dat ik er sterker uitkom!

Het is – nu al – meer dan de moeite waard!

Op naar Francine 3.0!

——–

Ik was me niet bewust van mijn echte probleem.
Ik voelde me onbestemd, vaag ontevreden, onrustig en dacht dat het aan concrete dingen, mensen, omstandigheden buiten me lag.

Ik douwde dat gevoel stelselmatig weg en “vergat” het dan weer.

Als dat rotgevoel me dan weer lastig viel dacht ik: Komt door mijn man, mijn drukke werk, die knullige baas, mijn kind, mijn gezondheid, een vervelende vriendin, die zeurende buurvrouw, die jaloerse collega, mijn verstopte afvoer, de kilo’s te veel, die klussen die maar blijven liggen.
En dan ging ik daar bij tijd en wijle aan knutselen.
En voelde me weer even goed.

Mijn fulltime hobby was iedereen te veranderen.
Naar hoe ik dacht dat ze moesten zijn en denken.
O ja, ze moesten vooral zo denken als ik.

ALS mijn man nou…..,dan word ik gelukkig.
ALS mijn baas nou….,dan word ik gelukkig.
ALS mijn moeder nou…,dan word ik gelukkig.
ALS mijn collega nou…., dan word ik gelukkig.

Mezelf veranderen, dacht ik daaraan?
Leren anders te kijken?
Op zoek gaan naar mijn innerlijke vrede en kracht?
Nee, dat kwam eerlijk gezegd niet in me op.

De onrust, de ontevredenheid begon steeds meer te knagen.
Ik voelde me steeds meer opgejaagd en gestrest.

Een coach of mentor nemen?
Nee, hoor, dat had ik niet nodig.
Ik kon het alleen wel af.
Het lag immers aan al die anderen.

Herken je dit?
Misschien een beetje?

Zit je in de gevarenzone?
Of denk je van niet en ga je weer een opleiding volgen, op vakantie, verhuizen, verbouwen, een nieuwe relatie, misschien toch nog een kind, een andere baan?

Als je nu boos op me wordt, vraag je dan af waarom je boos wordt.

Als je dat wilt, gaan we samen op onderzoek.
We overleggen welke stappen je kunt zetten.
Je gaat op je dooie gemak en in je eigen tijd de lessen doen die ik je aanraad, met video’s en podcasts, met lol en relativeringsvermogen.
Elke maand hebben we een 1 op 1 coaching, waar je alles op tafel kunt leggen.

Daarom is het een jaartraject, zodat je geleidelijk aan de nieuwe ideeën in je opneemt, integreert in je leven, je echte zelfvertrouwen (terug)vindt, transformeert naar wie je werkelijk bent.
En gelukkig wordt, net als ik.

En dan is er ook nog een fijne week in Spanje met anderen die hetzelfde traject hebben afgelegd

Investeren in jezelf om dat nare, misschien onbestemde gevoel eindelijk forever en eeuwig en altijd kwijt te raken?
Gerichte actie ondernemen waardoor je je potentieel en je talenten ten volle gebruikt?
Niet meer BUITEN je zoeken, maar BINNEN je vinden?

——–